عامل بیماری ویروسی از خانواده Bunyaviridae و جنس Nairovirus است. این ویروس دارای پوشش پروتئینی است و قطر ساختمان آن ۸۵ تا ۱۰۰ نانومتر است و از گروه آرانایهای تک رشتهای است. مقاومت ویروس در برابر گرما کم است و در دمای ۵۶ درجه سلسیوس به مدت ۳۰ دقیقه از بین میرود؛ بنابراین پختن گوشت و یا پاستوریزه کردن شیر باعث از بین رفتن ویروس میشود، ضمناً ویروس میتواند در خون به مدت ۱۰ روز در دمای ۴۰ درجه سلسیوس مقاومت کند. ویروس در محیط اسیدی مثلاً اسید استیک دو درصد (و یا محیط اسیدی ایجادشده پس از جمود نعشی) از بین میرود و همچنین در برابر سدیم هیپوکلریت یک درصد و محلول دو درصد گلوتار آلدئید و یا ضدعفونی کنندههای فنول ۳ تا ۵ درصد، حساس است. با اینکه مواد شوینده مانند صابون ویروس را از بین نمیبرند ولی تا حدی ویروس را غیرفعال میکنند. اسیدوزی که پس از چند ساعت از ذبح دام در جسد حیوان پیدا میشود موجب از بین رفتن ویروس میشود در کشتارگاههای صنعتی، لاشه دام به مدت ۲۴ ساعت در دمای ۴ درجه سلسیوس نگهداری میشود تا ویروس از بین برود. نگهداری گوشت در یخچال منزل در دمای ۱+تا ۴+ درجه سلسیوس به مدت حداقل 24 ساعت نیز ویروس را از بین میبرد.
در هفته اول بیماری و در مرحله تب میتوان با نمونهگیری از خون، ویروس را جدا کرد. همچنین میتوان ویروس را از نمونههای بافتی مانند بافت کبد، طحال، کلیه، غدد لنفاوی جدا کرد.
ویروس را میتوان در کشت یاخته تهیه شده از بافت کلیه میمون کشت داد و یا توسط آزمایش واکنش زنجیرهای پلیمراز اثر ویروس را در آنزیم رونوشت بردار معکوس مشاهده کرد.
به وسیله آزمایشهای سرمی نیز میتوان به جستجوی پادتن پرداخت از جمله میتوان از آزمایشهایی مانند ایمونوفلورسانس، خنثی سازی، تست فیکساسیون کمپلمان، تست الیزا، ثبوت عناصر مکمل استفاده کرد. معمولاً پس از شش روز مقدار پادتن ام قابل اندازهگیری است و تا چهار ماه در خون باقی میماند. ولی پادتن جی را تا پنج سال میتوان در خون بررسی کرد. در حالتهای فوق حاد و مرگآور، در ابتدای بیماری معمولاً هیچگونه پادتنی در خون (قبل از شش روز) قابل اندازهگیری نیست. بنابراین تشخیص بر پایه جداسازی ویروس از خون و بافتها به روش کشت سلولی و یا تشخیص پادگن ویروس به روشهای ایمونوفلورسانس، تست الایزا و واکنش زنجیرهای پلیمراز است.
همچنین با اندازهگیری SGOT و SGPT میتوان به عفونت ویروس در کبد، پی برد معمولاً در مبتلایان، SGOT بالاتر از SGPT است.
متأسفانه هنوز هیچ نوع واکسن معتبری برای پیشگیری وجود ندارد. اما چنانچه فرد، به موقع جهت درمان اقدام کند میتوان بیماری را درمان کرد.
از سال ۱۹۷۰ میلادی تلاشهایی برای دستیابی به واکسن این بیماری انجام شده که بیشتر آنها بینتیجه بودهاند. تنها واکسن موجود که گمان میرود کارامد باشد در بلغارستان مورد استفاده قرار میگیرد.
در سال ۲۰۱۱ تیمی از محققان کشور ترکیه به واکسنی غیر سمی دستیافتند که در آزمایشهای اولیه ۸۰ درصد مصونیت ایجاد کرده که در حال طی مراحل آزمایش سازمان غذا و دارو آمریکا برای دریافت تأییدیه است.
محدوده مرجع (محدوده طبیعی): محدوده مقادیر آزمایشات در افراد سالم...برچسب : نویسنده : drmosavilab بازدید : 79